Nostaljik TV Köşesi

Bu sahne, nostaljinin ağır bir melankoliyle buluştuğu bir anı resmediyor. Eski model bir televizyonun solgun ekranında Cem Karaca'nın sesi yankılanırken, odanın bir köşesinde yalnız bir adamın varlığı hissediliyor. Masanın üzerinde tüten bir sigara, uzun zamandır içilen dertli bir sohbetin sessiz tanığı gibi ağır ağır tükeniyor. Yanında duran içki kutusu ise uzun ve yorgun bir günün ağırlığını taşıyan adamın hikâyesini tamamlıyor.

Duvarlardaki solmuş çiçek desenleri, zamana yenik düşmüş eşyalar ve ekrandan yansıyan loş ışık, geçmişe sıkışıp kalmış bir yaşamı sembolize ediyor. Televizyonda çalan Cem Karaca parçası, bir yandan başkaldırıyı ve umudu, diğer yandan yitirilen gençlik hayallerini hatırlatıyor.

Bu sahne, yalnızlık, pişmanlık ve geçmişe duyulan özlemin iç içe geçtiği, derin bir ruh halini görselleştirir. İzleyiciyi, bir zamanlar yüksek sesle kurulan hayallerin artık yalnızca bir şarkı eşliğinde hatırlandığı o unutulmaz ana davet eder.